Düzce depreminin unutulmaz karesi… O foto muhabiri son depremde yakınlarını arıyor
12 Kasım 1999 Düzce sarsıntısından sonra çekilen, kolunda ekmekler gözünde yaşlar olan bir yaşlı adamın fotoğrafı ise sarsıntının sembolü olmuştu. Zelzelenin simgesi olan Eşref Cengiz’in fotoğrafını çeken foto muhabiri Abdurrahman Antakyalı, Kahramanmaraş ve Hatay sarsıntılarının akabinde sonrası kendilerinden haber alınamayan akrabalarını arıyor.
Sosyal medya hesabı Twitter’dan paylaşımda bulunan Antakyalı, “Halamın oğlunun oğlu, eşi ve iki çocuğu Antakya’da çöken apartmanlarının enkazından çıkarılmış lakin nerede olduklarını bulamıyoruz. Hüznümüz büyük, belirsizlik acı veriyor… Tek ricamız, Hatice ablamızın evlat ve torunları için hazırlattığı aşağıdaki görselin paylaşılması” dedi.
https://twitter.com/fotomuhabiri/status/1630094319813120001
Sembol fotoğrafın hikayesi
Düzce’de meydana gelen zelzele sonrası elindeki ekmeklerle gözyaşları içinde enkazların üzerinde yürüyen Eşref Cengiz’in fotoğrafını çeken fotomuhabiri Abdurrahman Antakyalı o fotoğrafın kıssasını şu formda anlatmıştı:
“Çok sayıda insan vardı. Bir tane yaşlı adam oradan kopmuş ayrılmış, yürüyor ve ağlayarak gidiyordu. Çabucak 20 mm objektif vardı, dedim ki çevresel portre burada kıymetli olacak. Zira art tarafta yıkıntılar, ön tarafta elinde ekmek taşıyan, ağlayarak yürüyen bir yaşlı insan. Ne yazık ki, bunlar duygusal yoğunluğu yüksek görseller oluyor. Amcanın fotoğraflarını 7-8 kare çektim. Amca ağlayarak diyordu ki, ‘hep gençler öldü, gençler’ diyordu. Ne ismini aldım amcanın, ne olayı kendisinden dinledim.
Çünkü fotoğraf, kare olarak tesirli bir kareydi. Olayı öğrenmek için çabucak yıkıntının başına gittim. Nedir dedim durum? Türkiye’nin Polonya ile ümit ulusal maçı vardı o gün. Kaynaştı’nın gençleri kendi ortalarında sözleşmişler, o tesisin altında maçı seyredeceklermiş. Yaşlı amcanın dediği gençler onlarmış. Yıllar sonra yaşlı amcanın isminin Eşref Cengiz olduğunu öğrendim. Zira torunu aradı beni. Bu fotoğrafı dede de görmüş. O benim kusurlarımdan biridir. Yaşadığı müddet içerisinde gidip görmem, o öyküyü kendisinden dinlemem gerekiyordu. Huzur içerisinde uyusun.”
